Op papier was alles aanwezig voor een absolute topper. SVF en vv Scherpenzeel begonnen deze wedstrijd allebei met 15 punten, nog ongeslagen, en met het vooruitzicht dat de winnaar zich mogelijk tot (winter)kampioen kon kronen. Twee ploegen in vorm, veel publiek en een beladen duel op sportpark De Nieuwe Kamp.
En als supporter zie je op zulke middagen niet alleen veel van een wedstrijd, je hóórt ook van alles langs de lijn: namen, rugnummers, verwachtingen, aanmoedigingen en spanning. Alles wat voetbal zo mooi maakt, was aanwezig. De wedstrijd stelde dan ook geen moment teleur.
Voor SVF was de aanloop allesbehalve ideaal. Een stroeve voorbereiding dwong de technische staf tot een verrassende keuzes, waarbij het vertrouwen werd gegeven aan de jeugd. Met JO17-speler Robin van den Beld en JO15- debutanten Bart den Broeder en Rens Wieman verscheen een jeugdig SVF aan de aftrap. Scherpenzeel daarentegen had zich, net als SVF, goed voorbereid en arriveerde met zichtbaar zelfvertrouwen per clubbus in Cothen. Kortom: alle ingrediënten voor een mooie voetbalmiddag.
Vanaf de aftrap liet SVF direct zien wie de baas wilde zijn en blijven op eigen veld. Met veel energie, fysieke kracht en lef zette het de toon. Al na twee minuten was daar de eerste grote kans: een snoeihard schot dat uiteenspatte op de lat. Het signaal was duidelijk. SVF was fysiek de sterkere ploeg en wist vooral via de snelle zijkanten regelmatig gevaar te creëren. Scherpenzeel werd daardoor gedwongen om vanuit de omschakeling te spelen, iets waar zij op hun beurt ook dreigend uit konden worden.
De eerste helft was open, intens en aantrekkelijk. Twee ploegen die, ondanks een zeer matig veld, bleven proberen te voetballen. Richting de rust werd het overwicht van SVF beloond. Na een goed opgezette aanval viel de verdiende 1–0, waarmee SVF met een voorsprong de kleedkamer opzocht.
Na rust veranderde het spelbeeld. Het veldspel van SVF werd slordiger: de passing was minder zuiver en er werd te vaak met de bal gelopen in plaats van deze snel te laten circuleren. Scherpenzeel profiteerde hiervan en slaagde er steeds beter in om elkaar te vinden. Toch kwam SVF, enigszins ongelukkig tot stand gekomen, op een 2–0 voorsprong. Waar het leek alsof SVF de wedstrijd definitief naar zich toe zou trekken, toonde Scherpenzeel veerkracht.
De bezoekers voerden de druk op en kwamen vanuit een corner terug in de wedstrijd. SVF kreeg de bal niet weg uit het vijfmetergebied en Scherpenzeel reageerde alert: 2–1. Het gaf de ploeg zichtbaar vertrouwen. Niet veel later viel ook de 2–2, na een voorzet of een schot – niemand die het precies wist – maar de bal lag erin. Daar waar het leek of SVF de wedstrijd toch over de streep kon trekken, stond alles weer in evenwicht.
In de slotfase probeerde SVF de rug te rechten en zette het opnieuw aan met extra druk naar voren. Beide ploegen wilden koste wat kost voor de overwinning gaan in de laatste minuten. Er kwamen nog twee grote kansen, maar een beslissende treffer bleef uit. Zo eindigde een enerverende topper in een 2–2 gelijkspel.
Een uitslag die recht deed aan het spelbeeld en die onderstreepte waarom beide ploegen terecht bovenaan staan. Intensiteit, spelvreugde en de wil om te voetballen stonden centraal. Volgende week kan mogelijk alsnog worden bepaald wie zich (winter)kampioen mag noemen.
Tot slot kan er niet om de jeugd van SVF heen. Een groot compliment aan de vereniging. De manier waarop jonge spelers blijven doorstromen en het vertrouwen krijgen, ongeacht de situatie of stand op de ranglijst, is knap en biedt perspectief voor de toekomst. Ik kijk niet wekelijks bij SVF, nog naar de JO19, maar één ding is zeker: het is absoluut de moeite waard.
Een supporter…
